а яшчэ запісала сама сябе да стаматолага па польску. а потым абмяркоўвала перанос аднаго з запісаў, таксама па польску.

з кожнай новай замежнай мовай ўсё адное і тое ж.
чырванееш, крэкчаш, але робіш. а потым яшчэ раз, і яшчэ. а потым робіцца лягчэй.

хачу зафіксаваць трошачкі ўсялякае.

дзесьці тыдзень таму сасніла, што памёр пуцін. "даведалася" я пра гэта, калі была ў горадзе з сябрамі. быў сонечны цёплы дзень, на тэрасах кафэ сядзелі людзі, пілі хто каву, хто віно, і ўсе адзін аднаму падморгвалі, чокаліся і казалі "божухна, нарэшце ён здох". гэта адчувалася не як эйфарыя ці захапленне, але як палёгка, як першы вясновы дзень, калі ты разумееш, што перажыў зіму, а далей будзе добра, цёпла.

сёння слухаю на рэпіце Рэквіем Моцарта, ад харавога спеву мурашкі па скуры. нечым гэта мяне запаўняе.